Die zogenaamde verloren solidariteit die door het laat-kapitalisme (Waarom noemen ze het feitelijk laat-kapitalisme, als er helemaal nog niks nieuw op til of in zicht is? Is dat utopisme of toekomstgnosis?) grondig tot gruis vermalen is en in losgeslagen individualisme (om niet te zeggen egoïstisch narcisme - of omgekeerd?) is omgetoverd, was die ooit wel het doel van de gezamelijke mensheid? Of zaten we allemaal gewoon te wachten tot er zoiets als het kapitalisme eindelijk aankwam om eindelijk uit volle wil de zichzelf ontwikkelende individuen te worden die we altijd al zo graag wilden zijn, opdat we eindelijk die mogelijke nadelige gevolgen voor het collectief die daarbij horen als collateral damage in een speciaal daarvoor Darwiniaans geselecteerd hoekje van de hersenen zouden kunnen wegmoffelen?

One of those serendipity days. Opvallend als je tegelijk Bleeding Edge aan het lezen bent, waarin vaak Gibsons hackerneologisme meatspace gebezigd wordt en Peter Browns The Body and Society (dat zich trouwens vaker dan niet in het zelfde vaarwater als Foucaults L'Usage des Plaisirs begeeft), waarin uitgebreid verslag wordt gedaan van de verzaking/vernedering aan/van het menselijke lichaam van de vroege christenen (genre Origines, de Heilige Antonius en Valentinus). Even doorspringdenken dan en beseffen dat het internet wel eens als een geseculariseerde versie van het streven naar de goddelijke verlossing/omhelzing zou begrepen kunnen worden. (En dan je afvragen of het mogelijk is dat nog nooit niemand daarbij heeft stilgestaan. En indien wel, dan wie? En hoe dan de aanwezigheid van de paus, Gods vertegenwoordiger op aarde, op het internet te begrijpen?) Zie ook Bug Jack Barron en The Three Stigmata of Palmer Eldritch, waar mensen via de wetenschappelijke en/of hallucinogene weg, naar onsterfelijkheid streven, een eigenschap die we normaal gezien alleen met God associëren. Of zoals ik op een van mijn eerste internetposts ooit suggereerde: het denken over de toekomst van de meesten is voor de kapitaalkrachtigen allang realiteit.

"I know a girl who won’t speak to anyone for three months after they’ve read Gravity’s Rainbow, because, let’s face it, that’s really all you want to talk about after you’ve finished."

Weeral een nieuwe Pynchon. Groovy! Feitelijks nauwelijks te geloven dat V al vijftig jaar oud is.

(Elke keer als ik in De Slechte verzeild geraak - oeps, dat moet tegenwoordig Polare zijn, een naam die mij eerder aan een schimmige start-up doet denken dan aan lezen - staat daar wel een exemplaar van Gravity's Rainbow of Against the Day te verwezen. Dan denk ik altijd weer: "Weer eentje die er maar niet door geraakte." Deze week stonden er zelfs twee exemplaren van het eerstgenoemde.)

Van zo'n verhaal moet je toch even bijkomen.

"We make out of the quarrel with others, rhetoric, but of the quarrel with ourselves, poetry"

 - W.B. Yeats

Een Laat-Romeinse voorloper van Monsieur Acéphale?