De altijd weer ongelooflijk verraste en verbaasde recensies die van Climate of Hunter (1984) tot Bish Bosch (2012) telkens weer de ronde doen over de muziek van Scott Walker zeggen niet alleen veel over de blik die de meeste recensenten (critici zou ik hen allang niet meer durven noemen) op muziek hebben ontwikkeld (of juist niet ontwikkeld: dat is het hele punt), maar vooral nog veel meer over het stuitend gebrek aan ambitie, lef en algemene culturele achtergrond van het overgrote deel van de andere popmusici op deze planeet sinds 1984 (niet toevallig ongeveer het tijdstip waar Simon Reynolds' Rip It Up and Start Again stopt). En dan heb ik het uiteraard nog niet over wat de meeste luisteraars - who am I kidding? ze luisteren niet, ze con-su-me-ren - onder muziek verstaan.