De eindejaarsdeliberaties zijn op gang aan het komen. Grote kanshebbers zijn Flying Lotus (Cosmogramma, wel een beetje drukke plaat), The Black Dog (Music for Real Airports, een plaat die zijn titel waarmaakt, met dank voor het aandringen van OMC) en Oneohtrix Point Never (Returnal, een plaat die me zonet bijna een uur in bad hield, zo goed past die muziek bij de immersie). Ook goed was Forest Swords (Dagger Paths), de twee platen van Raime/Blackest Ever Black en de twee ep's van James Blake op R&S. En tot nu toe kan ik feitelijk niks dan goeds zeggen over de nieuwe Eno (wat die ongelooflijke zeurpiet van een Ian Penman ook beweert).

Het was muzikaal feitelijk sowieso een goed jaar voor mij, omdat de muziek waarmee ik opgegroeid ben (namelijk alles wat in de eighties door de smaakvolle goegemeente verketterd werd) opeens terug hipper dan hip is. Aangenaam dat we eindelijk alles goed mogen vinden. Spijtig genoeg blijft het feit dat de goegemeente nog steeds du mediocre au pire blijft ophemelen. Dat zal dan weer nooit veranderen.

Over de slechtste plaat van het jaar moet ik zelfs niet nadenken. Dat is zonder enige twijfel My Beautiful Dark Twisted Fantasy van Kanye West, een draak van een opgeblazen onzinplaat die alleen uit het hoofd van een Amerikaan kan komen, die bovendien (moet het gezegd?) noch dark, noch twisted, noch beautiful is, maar enkel masturbatie fantasy over Kanye West zelf. Het muzikale equivalent van wat tegenwoordig voor Amerikaanse waarden doorgaat. Moest ik toch even kwijt.