Luisterend naar Liumin, de zoveelste episode in de Deepchord/Echospace-saga, moet je, naast het gewone genieten, toch vooral bewondering opbrengen voor de obstinate volharding van Rod Modell. Jaar na jaar, release na release doet deze man feitelijk radicaal altijd hetzelfde: verderbouwen op en zich verder verdiepen in Basic Channel en Chain Reaction. Niets meer. Alleen dat. Het merkwaardige is daarbij dat hij, de imitator bij uitstek, ondertussen een genre op zich geworden is. Of hoe een eindeloze variatie op een thema zelf een thema kan worden. Techno als eindeloze, in zichzelf terugkerende spiraal. Microminimalisme dat zonder duidelijke overgang opeens in ultramaximalisme verandert, en daarna terug telkens weer naar af gaat. De weg naar boven is dezelfde als de weg naar beneden. "Il faut imaginer Sisyphe heureux."