K-pop mag dan naar eigen zeggen erop uit zijn om minstens de westerse culturele dominantie in de popmuziek te bedreigen, toch moeten ze blijkbaar altijd benadrukken dat ze daar zo gek zijn van hiphop en dat die muziek het ultieme voorbeeld is. Dat is een beetje als zeggen dat een singer-songwriter in 2023 beïnvloed is door Bob Dylan of een popgroep door The Beatles: het is zo vanzelfsprekend dat het volslagen betekenisloos wordt. Ik vind de beste k-pop veel meer gemeen hebben met allerlei dubstepvarianten en jaren negentig techno, house en trance, de laatste tijd zelfs met drum'n'bass (luister naar Newjeans). Maar ja, geen k-pop nummer is blijkbaar compleet zonder dat er minstens een member snel en ritmisch een tekst afdreunt. Dat heet dan hiphop.
Een k-pop trainee moet in principe minstens goed zijn in minstens twee van drie dingen: zingen, dansen en rappen. Liefst kan je alledrie, maar de echte allrounder is in feite een rara avis. Buiten Karina van aespa en Jennie van Blackpink (ik hou behalve van de meesterlijke Straykids meestal niet van k-pop boy groups en BTS zijn de Coldplay van de k-pop, dus ik ga er niet over oordelen of Jungkook en anderen even veelzijdig zijn) zie ik weinig k-pop idols die zowat alles kunnen. Waarschijnlijk ook de reden dat net die twee mijn favoriete girl groups zijn: als je niet iemand in de groep hebt die er bovenuit steekt en van alle markten thuis is, klinkt de muziek vaak inwisselbaar. Je vermoedt dat zulke opstelling de bedoeling is bij het opstarten van de meeste groepen, een zekere complementariteit dus die ervoor moet zorgen dat niemand zich beter kan voelen dan de anderen. Vandaar dat er weinig echt barslechte k-pop is, maar nog veel minder echt heel goeie.
Dat rappen moet je dus niet al te serieus nemen. Niemand in k-pop - en dan bedoel ik echt niemand - heeft een flow zoals een zwarte MC die heeft. Lisa Blackpink komt van heel, heel ver een beetje in de buurt van wat Nicki Minaj probeert te doen, maar dat zal het dan wel zo wat zijn. Misschien heeft dat te maken met hoe de Koreaanse taal in de mond en op de tong ligt, wellicht ook met de ontbrekende woordenschat, omdat vulgariteit en schuttingstaal in k-pop volledig uit den boze zijn - hetgeen overigens een verademing is. Maar ik denk dat het eerder een soort Platonisch ideaal is van wat hiphop wel mag zijn volgens een Zuid-Koreaan dat aan de basis ligt van het misverstand.
De ultieme verklaring is natuurlijk dat oosterse popmuziek voor altijd een laatkomer is en net zoals dat op technologisch vlak het geval is geweest ben je dan eerst op achtervolgen aangewezen. Dus begin je met kopiëren en al doende overtreft na een tijdje de kopie het origineel. Dan pas kan je beginnen met zelf oorspronkelijk te zijn.
En aangezien zwarte muzikanten er steeds - verkeerdelijk mijns inziens - van uitgaan dat het hiphop als genre is geweest dat de elektronische en digitale revolutie op gang heeft getrokken (omdat het op sampling is gebaseerd), vinden k-pop producers het natuurlijk nodig om de verplichte hommage te brengen, alleen al om in woke tijden niet van de gevreesde cultural appropriation verdacht te worden. K-pop wil immers ten allen tijde wholesome zijn en er mag op geen enkel vlak een vuiltje aan de lucht zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten