De reden voor het langzame maar zekere verval van wat ooit als Links werd omschreven ligt grotendeels in het feit dat Links veel te beleefd is. Links laat, ondanks het wegrotten van zijn denkbeelden en de onophoudelijke aanvallen van haatspuiers, poujadisten, racisten en allerhande ander extreem tuig, nooit zijn tanden zien. Links wil overduidelijk nergens meer voor vechten, vooornamelijk om niemand voor het hoofd te stoten. Wie niet meer durft zeggen waar hij voor staat (of in dit geval: zijn denkbeelden nooit ter discussie stelt en/of aanpast aan de realiteit) is gedoemd om roemloos ten onder te gaan. Zonder verzet tegen een bestaande toestand (iets waar (Extreem-)Rechts tegenwoordig veel bekwamer in lijkt te zijn) verandert er nooit iets. Wie sociale en culturele pijnpunten en andere maatschappelijke problemen niet meer op zijn minst durft te benoemen en duidelijk uit te spreken geeft de strijd op voorhand op. Links heeft het uitspreken van ongemakkelijke waarheden te lang overgelaten aan gedachten- en talentloze roepers die elk complex probleem simplifiëren tot makkelijk in het oor liggende slogans en andere holle praatjes. Nog erger: Links is om een of andere nooit echt opgehelderde reden het verhaal (dat trouwens amper een Verhaal genoemd kan worden) van Rechts beginnen naäpen. Nu is men ten langen leste verbaasd dat het haast onmogelijk is geworden om ook maar iemand naar het traditionele, nooit aan de huidige toestand aangepaste, riedeltje te doen luisteren.