Waarom moet het denken over ratio(naliteit) en emotie steeds in de figuur van de dichotomie geplaatst worden? Er bestaat toch geen mens die louter op basis van rationaliteit of pure emotie handelt. Beter is het dit begrippenpaar als een continuum te beschouwen, van emotioneel redeneren naar redenerende emotie, met beide grondbegrippen als uiterste punten.